noemt men het gebruik der strijdkrachten en strijdmiddelen in het gevecht. Het is de leer der gevechtsvoering, doch ook de practische toepassing van deze leer.
De verplaatsingen naar het gevechtsterrein, de te nemen veiligheidsmaatregelen, het opstellen en het groeperen voor de strijd, de bewegingen in de slag, alsmede alle maatregelen voor het coördineren van de beschikbare krachten in het gevecht zijn tactische handelingen. Ieder wapen en iedere troepensoort heeft een eigen tactiek, welke berust op de kenmerkende bijzondere eigen geaardheid van het wapen en de troepensoort, hun uitrusting, hun gevechtskracht in het offensief en in het defensief, hun bruikbaarheid in het terrein en de daaruit voortvloeiende zelfstandigheid. Deze tactiek van de afzonderlijke wapens en troepensoorten wordt aangeduid met de benaming Elementaire tactiek, waaronder men dus verstaat: de tactiek der infanterie, de tactiek der artillerie, de tactiek der luchtstrijdkrachten, de tactiek der pantsertroepen enz.Hiernaast staat het begrip van de Tactiek der Verbonden wapens, waaronder begrepen wordt het gebruik in het gevecht van grote troepeneenheden, samengesteld uit verschillende wapens. Overigens kent men nog de Tactiek van de Kleine Oorlog en de Guerrilla tactiek, z ook luchtvaart z. luchttactiek, en zeetactiek.
Een grens tussen tactiek en strategie, welke beide moeten samenwerken ter bereiking van het oorlogsdoel, is niet gemakkelijk aan te geven; de gebieden welke beide begrippen bestrijken vloeien in elkaar over. Overigens is de verhouding tussen strategie en tactiek zodanig, dat de strategie rekening moet houden met de tactische mogelijkheden en de op tactisch gebied te nemen maatregelen moeten passen in de strategische opzet (z strategie).
LUIT.-GEN. D. A. VAN HILTEN.
