wordt in de dogmatische theologie de opvatting genoemd, volgens welke in de leer der uitverkiezing de zondeval als in de raad Gods opgenomen wordt gedacht, om daardoor de uitverkiezing tot eeuwig heil of eeuwige straf mogelijk te maken.
Men spreekt ook wel van „bovenvaldrijvers”; de „benedenvaldrijvers” of infralapsaristen staan op het standpunt, dat de bovenvaldrijvers te veel over de beslissingen Gods menen te weten, zij onthouden zich daarom van conclusies in betrekking tot de verhouding van val en verkiezing, maar staan dan tegenover de moeilijkheid, dat zij de scheppingsgoedheid Gods van de verkiezingsbarmhartigheid Gods dreigen te scheiden; men wil de schepping niet reeds van tevoren belasten met het vooruitzicht van val en verlossing uit de val. Het accent voor de verantwoordelijkheid der zonde komt nu ten volle bij de mens, hetgeen de supralapsariërs stellig ook niet willen ontkennen, maar door hun theorie krijgt God dank zij zijn verkiezingsbesluit over de mens een belangrijk aandeel in de schuld toegewezen. Augustinus en de Dordtse Synode delen het infralapsaristisch standpunt; Beza, Gomarus, Maccovius e.a. zijn supralapsariërs; Calvijn’s standpunt is omstreden.
Lit.: H. Heppe, Dogmatik der ev. ref. Kirche (1935); K. Barth, Kirchliche Dogmatik II/2 (1942).
