is het verschijnsel, dat de electrische weerstand van een stof beneden een zekere temperatuur, het sprongpunt, geheel kan verdwijnen.
In een kringdraad, die zich in suprageleidende toestand bevindt, kan een electrische stroom zonder dat een E.M.K. aanwezig is dagen lang rondlopen, een verzwakking van de stroom treedt daarbij niet op. Het verschijnsel neemt men waar bij vele metalen, bij sommige legeringen en bij verbindingen als car bid en en nitriden. Enkele sprongpunten zijn: zink o,8° K; aluminium I,I° K; tin 3,7° K; kwikzilver 4,2° K en lood 7,3° K (z electrische weerstand). De temperaturen, hier genoemd, zijn de absolute (graden Kelvin), dus zeer laag. Het verschijnsel werd door Kamerlingh Onnes ontdekt in 1911 aan kwikzilver. Een belangrijke eigenschap is verder, dat men in een magnetisch veld tot een lagere temperatuur moet afkoelen, om het effect waar te nemen. Versterkt men bij gegeven temperatuur (onder het sprongpunt) het magnetisch veld, dat is aangelegd, dan verdwijnt bij een gegeven waarde de suprageleidende toestand.
Hoewel een phaenomenologische theorie is opgesteld, is het nog niet gelukt, een atomistische verklaring van de suprageleidende toestand te geven.
Lit.: M. von Laue, Theorie der Supraleitung (2de dr. Berlin 1949).
