zou in het oude Rome naar de alleenheerschappij hebben gestreefd en dientengevolge zijn omgebracht. Als consul in 502 v.
Chr. overwon hij de Sabijnen; in 493 wederom consul, droeg hij veel bij tot verzoening van plebejers en patriciërs en stelde de bepalingen vast van een verdrag tussen Romeinen en Latijnen. In zijn derde consulaat (486) onderwierp hij de Hernici. Volgens de overlevering wilde hij twee derden van hun land verdelen onder de plebejers en Latini en ook het staatsdomein aan hen toewijzen. Hiertegen ontstond verzet bij de patriciërs, die dit domein in bezit hadden genomen, en bij de plebejers, die het land alleen voor zichzelf wilden verkrijgen.
De laatsten wilde Cassius met geld voor korenaankoop tevredenstellen, maar zijn streven naar de volksgunst leek verdacht en na zijn consulaat werd hij aangeklaagd wegens hoogverraad en terechtgesteld, volgens sommige schrijvers krachtens vonnis van zijn vader. Vele moderne geleerden geloven in de beschuldiging van hoogverraad, maar achten de akkerwetten een verzinsel uit de tijd der Gracchen.
