Sint Martin of Saint Martin, een der kleine Antillen, behoort tot de Eilanden boven de Wind. Het Z. (46,8 km2, 6780 inw.) maakt deel uit van de Nederlandse Antillen, het N. (51,2 km2. 1478 inw.) is Frans (administratief onder Guadeloupe).
Hoofdstad van het Nederlandse deel is Philipsburg, van het Franse deel Marigot. Het eiland is bergachtig met grotendeels steile kusten, die enkele baaien vormen waarvoor zandbanken liggen: in de aldus gevormde binnenzeeën wordt zout gewonnen. Door het eiland lopen twee ongeveer evenwijdige heuvelreeksen (Mount Paradise 412 m). Het klimaat is warm doch gezond (gem. tussen 22-32 gr. C., met min. in Dec. en Jan. tijdens de Oostpassaat). Hevige cyclonen treden op van Juli-Oct.; er is geen bepaalde regentijd. De plantengroei blijft vnl. beperkt tot de zgn.
Croton-vegetatie, zo genoemd naar de daarin veelvuldig voorkomende Croton flavens, een heesterachtige Euphorbiacee. Alleen aan de zuidkust komt een strandvegetatie voor. De zoutvijvers hebben een mangrove-vegetatie.In droge jaren overheerst zoutbereiding, in natte jaren de landbouw, die tot de dalen beperkt blijft, terwijl de met struikgewas begroeide hellingen voor geitenteelt worden gebruikt. De suiker- en tabaksteelt, vroeger van belang, ging, evenals de handel na de slaven-emancipatie teniet. De landbouw levert thans bonen, aardappelen, maïs, arrowroot en vruchten, katoen, suikerriet en citroenen. Het Franse deel is beter bebouwd en heeft ook enige nijverheid (o.a. aardewerk). In het Nederlandse deel maken de vrouwen aardewerk, strohoeden en sigaren (zgn. „long-toms”, ca 20 cm lang). Er komt wat ijzer- en mangaanerts voor.
De uitvoer omvat zout en vee. De bewoners zijn meestal kleurlingen; de spreektaal, ook in het Franse deel, is een soort Engels. Er zijn enkele openbare en R.K. scholen. Door migratie naar het continent gaat de bevolking in aantal achteruit.
Sint Maarten is de zetel van het bestuur van het Eilandgebied der Bovenwindse Eilanden.
Geschiedenis zie Sint Eustatius.
