Romeins keizer van Juni 68 - Jan. 69 n. Chr. (Terracina 5 v.
Chr. - Rome 15 Jan. 69), uit een aanzienlijk geslacht, bekleedde in 33 het consulaat en onderscheidde zich als stadhouder van verschillende provincies door dapperheid en onkreukbaarheid; van 60 af was hij stadhouder van een deel van Spanje. Reeds bij de dood van Caligula drongen zijn vrienden er op aan, dat hij de troon in bezit zou nemen; maar hij bleef trouw aan Claudius en genoot de gunst van deze keizer. In 68 nodigde Julius Vindex die, in Gallië, zich tegen Nero verzette, hem uit zich in Nero’s plaats te stellen. Galba trad echter alleen als legaat van het Romeinse volk en de senaat op en pas na Nero’s dood ging hij uit Spanje naar Rome, waar de praetorianen zich voor hem hadden verklaard en de senaat hem als keizer erkend had.
Zijn tactloosheid en zuinigheid brachten hem er toe het gewone geschenk, „donativum”, aan de soldaten te onthouden. Dit verwekte ontevredenheid. In Germanië brak een oproer uit en de muitende soldaten eisten dat de senaat een andere keizer zou kiezen. Galba meende het dreigend gevaar te kunnen afwenden door Piso Licinianus te adopteren en zo als zijn opvolger aan te wijzen.
Otho, die zich hierdoor achteruitgezet gevoelde, bracht de praetorianen zonder moeite tot oproer en deed de keizer ombrengen, toen deze zich op het Forum vertoonde.Lit. Henderson, Civil war and rebellion in the Roman Empire (1908); Cambridge Ancient History X (1934), 808; P. Zancan, La crisi del principato nell'anno 69 d. C. (1939).
