Sino-Japanse term voor de vroeger bij de samoerai gebruikelijke wijze van zelfmoord, in Europa vrijwel altijd aangeduid met harakiri. Beide woorden hebben de betekenis „buiksnijden”. Men onderscheidde twee soorten:
1. een gedwongen seppoekoe, welke moest worden beschouwd als een aan de samoerai toegekend recht, om de terdoodbrenging als gevolg van een vonnis te ontgaan;
2. een vrijwillige zelfmoord om niet levend in handen van de vijand te vallen of als bewijs van opoffering en trouw, door de heer in de dood te volgen, of als een protest tegen een onrechtvaardig besluit of handeling van de leenheer.
Het plegen van seppoekoe geschiedde in den regel op zeer ceremoniële wijze in tegenwoordigheid van talrijke samoerai. Het slachtoffer, half ontkleed, zittende op een wit laken, sneed zichzelf met een kort zwaard de buik open en werd onmiddellijk door een van zijn beste vrienden met een lang zwaard onthoofd.
Een beroemd voorbeeld is dat van de 47 rônin van Akô, door de beroemde schrijver Chikamatsoe vereeuwigd in een nog steeds talrijk publiek trekkend drama, getiteld: Chûsjingoera. Een tweede bekend geval is dat van de 11 samoerai van Tosa, die op 8 Mrt 1867 de sloepsbemanning van het Franse oorlogsschip „Dupleix” hadden uitgemoord. In 1912 volgde generaal Nogi de Meidzji-keizer op deze wijze in de dood. Zelfmoord bij wijze van protest komt ook nu nog in Japan voor, doch het toegepaste middel is thans de revolver, het zich onder een trein of in de krater van een vuurspuwende berg werpen.
