Frans godsdiensthistoricus (St Michel-de-Chabrillanoux, Ardèche, 3 Aug. 1858 - Straatsburg 4 Mrt 1928), wijdde zich, na korte tijd als predikant gewerkt te hebben, aan het onderzoek van de geschiedenis van St Franciscus en de Franciscanen en publiceerde in 1893 zijn algemeen bekend geworden boek: St François d’Assise, waarmede hij verzoenend heeft willen werken en dat aan Katholieke zijde een bijzonder sympathiek onthaal vond, doch dat het jaar na de verschijning op de Index werd geplaatst om de voor Rome onaanvaardbare voorstelling van Franciscus’ verhouding tot het kerkelijk gezag. Retouches op dit punt in latere drukken konden het werk niet van de lijst der verboden boeken doen verdwijnen.
Te Assisi stichtte hij met anderen de Société internationale des études franciscaines (1902). De verwachting van sommigen, dat zijn werk positieve invloed op het Franse Reform-Katholicisme zijner dagen zou hebben, is slechts in geringe mate in vervulling gegaan. In 1919 werd Sabatier hoogleraar der kerkgeschiedenis te Straatsburg.Bibl.: Speculum perfectionis seu S. Francisci Assisiensis Legenda antiquissima (1898); Floretum S. Franc. Ass. (1901); A propos de la séparation des Eglises et de l’Etat (1905).
Lit.: Jon Michalcescu, Darlegung und Kritik der Religionsphilosophie Sabatiers (Bern 1903); P. G. Little and O. Wardrop, P. S. Historian of St Francis (1929); G.
Maugain et H. Lemaître, P. S. (1931, met bibl.).
