(1), met Ezra de hersteller van het Israëlietisch volksbestaan na de Babylonische Ballingschap, was als schenker in dienst bij de Perzische koning Artaxerxes I Longimanus. In 445 v.
Chr. verkreeg hij van deze de vergunning, met een kolonie naar Jeruzalem terug te keren, werd tot landvoogd van Judea benoemd, herstelde de muren der hoofdstad, in spijt van de hindernissen hem door de Samaritanen en anderen in de weg gelegd, regelde opnieuw de administratie en de eredienst en keerde in 433 naar Perzië terug. In 432 was hij weer te Jeruzalem en stelde er de oude gebruiken opnieuw in.(2), het bijbelboek, dat in onze bijbels als een afzonderlijk boek voorkomt, vormde vanouds samen met het boek Ezra één geheel. Van een splitsing vernemen wij voor het eerst door Origenes. Eerst heetten de beide delen het eerste en tweede boek van Ezra; pas in later tijd wordt de naam Nehemia aan het tweede verbonden. Wetenschappelijk behandelt men beide boeken gewoonlijk als één geheel, omdat de vragen van het ene met die van het andere overeenkomen. Beide boeken hangen wederom nauw samen met die der Kronieken, waarvan zij het vervolg uitmaken. Kronieken, Ezra en Nehemia vormen samen één doorlopende kerkgeschiedenis van Jahwe’s volk. De redactor van dit omvangrijke werk plaatst Ezra vóór Nehemia; deze volgorde zou wellicht omgekeerd moeten worden.
Lit.: W. Lüthi, Die Bauleute Gottes (Bazel 1945); H. H. Rowley, The Chronological Order of Ezra and Nehemia (in: I. Goldzieher Mem. Vol., Budapest 1948); J.
S. Wright, The Date of Ezra’s Coming to Jerusalem (London 1947).
