zijn afkomstig van Phaseolus lunatus L. (fam. Leguminosen-Papilionaceeën of Vlinderbloemigen), een klimplant, afkomstig uit Zuid-Amerika, doch overal in de tropen in cultuur.
Op Java zijn ze bekend als Java- of kratokbonen. In 1905 in grote hoeveelheid in Europa aan de markt gebracht, waren ze oorzaak van veevergiftigingen, terwijl ze ook mensenlevens kostten. De daar gekweekte bonen, die purperrood tot bijna zwart van kleur zijn, bevatten nl. veel glycosidisch gebonden blauwzuur, dat er echter door lang weken en goed koken uit verwijderd kan worden. In Suriname wordt een vorm gekweekt, die daar bekend staat als sebijari- of zevenjaarsboontje, omdat de plant wel zeven jaar oud kan worden. Deze vorm is vrij van blauwzuur en later ook op Java ingevoerd, doch men is daar niet meer tot export overgegaan. De bevolking eet ze echter wel en de Europeanen gebruiken ze als sajoer bij de rijsttafel. De echte limaboon, die groter en wit van kleur is, bevat weinig blauwzuur en wordt behalve in de V.S. ook in Zuid-Europa verbouwd.DR A. KLEIN HOONTE
Lit.: Heyne, De nuttige planten van Ned.-Indië (Buitenzorg 1927), II, P. 833-835.
