[Prunus Laurocerasus L. of Cerasus Laurocerasus L.) is de naam van een heester uit de familie der pruimen of Amygdalaceeën. Hij wordt 5 tot 8 m hoog, groeit in Perzië, Klein-Azië, de Kaukasus en Zuid-Europa en wordt in meer noordelijk gelegen landen gekweekt.
De blauwzuur bevattende bladeren zijn in 2 rijen afwisselend aan de takken geplaatst, lederachtig, dik, altijd groen, kort gesteeld, langwerpig, aan de top stomp, glad, onbehaard, van boven donkergroen en glinsterend, van onder lichtgroen en zij dragen boven de voet, aan weerszijden van de forse middennerf, een of twee kliertjes, die in verse toestand lichtgroen, in gedroogde bruin van kleur zijn. Hij bloeit bij warm weer in April of Mei met vuilwitte bloemen, die verenigd zijn tot bloemtrossen, in de bladoksels der jongste takken geplaatst. De vruchten zijn onbehaarde, niet berijpte, glinsterendzwarte, bijna bolronde, veel op kersen gelijkende steenvruchten met een sappig vruchtvlees en harde, houtige, doorgaans eenzadige stenen.
Uit de bladeren van de laurierkers wordt een als geneesmiddel veelvuldig gebruikt aromatisch water gestookt, het Laurierkerswater (Aqua Laurocerasi). De bladeren bevatten een glucoside, het Laurocerasine, dat, evenals het amygdaline, het glucoside der bittere amandelen, door inwerking van een ferment, het emulsine, onder opneming van water gesplitst wordt in glucose en de verbinding van benzaldehyde en blauwzuur. Bij destillatie ontleedt deze verbinding ten dele, zodat in het Laurierkerswater naast elkaar benzaldehyde, blauwzuur en de verbinding dezer beide bestanddelen (het benzylideen cyaanhydrine of amandelzuurnitril) voorkomen. Het praeparaat der Nederlandse Pharmacopee moet 1 op 1000 delen totaal blauwzuur bevatten. De maximale doses van het water zijn 2 g per keer en 10 g per etmaal. Het gebruik van laurierkerswater als smaakgevend middel in de huishouding is niet zonder gevaar en heeft wel eens aanleiding gegeven tot vergiftiging.
