Heilige, stierf te Rome de marteldood 10 Aug. 258, drie dagen na paus Sixtus II en de overige diakens der stad. Juist in dat jaar had keizer Valerianus een edict laten verschijnen, volgens hetwelk de geestelijken onder de Christenen, die hun geloof niet wilden verzaken, moesten worden onthoofd.
Daarom houden de moderne historici het voor het waarschijnlijkst, dat ook Laurentius op die wijze de marteldood is gestorven. De H. Ambrosius en de H. Leo moeten reeds legende en historie verward hebben. Dat de H. Laurentius zijn gevangen bisschop publiek mocht aanspreken en daarna nog kans kreeg de kerkelijke goederen onder de armen te verdelen, wordt voor literaire opsmuk gehouden. In het Oosten gebeurde het omstreeks die tijd wel, dat Christenen een vuurproef ondergingen op zo gruwelijke wijze als van Laurentius verhaald wordt; toch blijft het zeer twijfelachtig of ten tijde van Valerianus te Rome het braden op een rooster als foltering werd toegepast. Maar onbetwistbaar is het feit, dat Laurentius te Rome vroeg en met veel luister vereerd werd. Volgens een getuigenis van Melania de Jonge kende men reeds in de 4de eeuw een nachtdienst (vigilia) ter ere van de grote diaken van Rome, wie ook vele kerken werden toegewijd. Een der zeven hoofdkerken van Rome heet juist: San Lorenzo fuori le mura (S. Laurentius buiten de muren''. Zijn feestdag is 10 Aug.
