Duits filosoof (Görlitz 2 Dec. 1869 Jan. 1947), studeerde te Leipzig, Heidelberg en Berlijn en vestigde zich in 1897 als privaat-docent en in 1901 als buitengewoon hoogleraar aan de Universiteit te Freiburg. Zijn critiek op de mechanistische natuurwetenschappen hield verband met zijn werk op het gebied der experimentele psychologie en filosofie.
Hij ondervond invloeden van de psychologen Fechner, Wundt, Külpe, e.a. en van de wijsgeren Windelband en Rickert. Behalve filosofische werken, in het bijzonder over de onzekerheid van de mens in de huidige cultuur, ontwierp Cohen een opvoedingsleer, die gericht is op het leiden van het kind tot een autonoom lid van de historische cultuurgemeenschap, waartoe het behoort. Door het nationaal-socialisme afgezet als hoogleraar, week hij uit naar Engeland.Bibi.: Voraussetzungen u. Ziele des Erkennens (1908); Führende Denker (1920); Untersuchungen über Geschlechts-, Alter- u. Begabungsunterschiede bei Schülern (1911, met J. Dieffenbacher); Gesch. der Philosophie (1921); Allgem. Ästhetik (1901); Der Sinn der gegenwärtigen Kultur (1914); Geist der Erziehung, Päd. auf philos.
Grundlage (1919); Befreien und Binden (1925); Zeitfr. d. Erziehung, überzeitlich betrachtet (1926); Wertwissenschaft (1932); Autobiografie in: Die Deutsche Philosophie in Selbstdarstellungen, II (1927).
Lit.: The psychological register (1932).
