(Lissabon 1437 - Venetië 1508), de laatste in de rij der Joodse financiers en staatslieden in het Arabische en Christelijke Spanje. Oorspronkelijk in dienst van Alfonso V van Portugal, vanwaar hij vluchten moest, sinds 1484 schatmeester van Ferdinand en Isabella van Castilië.
Tegen wil en dank werd hij verweven in de anti-Judaïstische politiek der regering. Ook brengt hij de middelen bijeen voor de veldtocht, die in 1491 leidt tot de ondergang der Moren en daarmee wellicht indirect tot de verdrijving der Joden uit Spanje. Hij begeeft zich dan naar Napels, vervolgens naar Venetië. Abarbanel is de eerste Jood, die — met name in zijn wijdlopige commentaren op de Pentateuch, de historische en de profetische boeken van het Oude Testament — een synthese beproeft tussen Renaissance en Jodendom. Hij veroordeelt koningschap en hofleven, als ideale staat geldt hem de republiek. Hij berekent 1503 als het Messiaanse jaar van verlossing voor het Joodse volk.Lit. Isaac Abravanel, Six lectures (Cambridge 1937); J. F Baer, Galut (Berlin 1936, 49 vv.)j id. in Tarbiz VIII (1937, 241 w.; Ilchr.).
