baron, Frans, Nederlands en Belgisch politicus (Mechelen 2 Sept. 1780-Brussel 11 Oct. 1854), was van 1805-1808 militair intendant in Tirol, Oost-Pruisen en Berlijn, daarna onder-prefect te Orange, prefect in Vaucluse en van 1810-1813 prefect te Den Haag. Op het Congres van Wenen trachtte hij tevergeefs te bereiken, dat de Zuidelijke Nederlanden weer aan Oostenrijk zouden komen.
Gedurende de Honderd Dagen sloot hij zich opnieuw bij Napoleon I aan. Van 1821-1830 was hij lid (voor Namen) van de Nederlandse Tweede Kamer der Staten-Generaal, daarop vanhet Belgische Congres en gouverneur van Namen. Van 1834-1839 was hij gouverneur van Brabant, in welke jaren hij ook lid (tot 1847) en voorzitter (tot 1836) van de Senaat was. Hij gold (tot 1841) als een van de belangrijkste leiders der Belgische liberale partij. Zijn Œuvres diverses verschenen in 1855 te Parijs. Zij omvatten fabels, brieven, letterkundige critieken en geschiedkundig werk, dat bestaat uit 77 korte levensbeschrijvingen en vijf redevoeringen over de geschiedenis van België.
Lit.: De Borchgrave, in Biogr. Nat. XXIII, 1921-’24, kol. 684-692); H. T. Colenbrander, Inlijving en Opstand, pag. 54-55 (Amsterdam 1913); M. Battistini, Documenti italiani nel Belgio: la corrispondenza del barone de S. (Torino 1933, Atti della Reale Acc. d. scienza di Torino, 86).
