was in het middeleeuwse recht het symbool der alta justitia en was de eigenlijke straf voor dieven. Vandaar haar onterend karakter: de opknoping gold als zo eerloos dat een leenman eerst van zijn leengoed moest ontzet, vooraleer hij de strop om de hals kreeg.
De galg was aan mannen voorbehouden; vrouwen werden zeer zelden opgeknoopt om de goede zeden en het schaamtegevoel niet te krenken. Aanvankelijk knoopten de scherprechters of ,,hangdieven” de veroordeelde op aan een boom met naakte takken. Later hing men de met den koorde gestrafte op aan een kunstmatige gaffel- of kniegalg. De ophanging droeg, volgens de opvattingen van von Amira en Fehr, een gewijd karakter: de misdadiger werd aan Odin, de windgod, prijsgegeven.
Het lijk van de gehangene mocht niet van de galg genomen worden, alvorens het door de galgvogels, d.w.z. de raven, de boden van Odin, afgevreten was. Ook moest de gehangene naakt of slechts weinig aangekleed aan de god worden aangeboden. Zonder zich van de vroegere ritus bewust te zijn, bleef het volk deze voorstellingen tot in de moderne tijden onderhouden. Deze gewoonte om de lijken te laten hangen had echter nog andere redenen: het was een bewijs dat men hem, evenals de zelfmoordenaar, geen deftige begrafenis waardig achtte en het was eveneens als afschrikking van de overige dieven en boosdoeners bedoeld.
Een verzwaring bestond in het symbolisch hoger hangen, het opknopen met één of beide voeten omhoog, of in het galgen tussen een paar honden of wolven, de lievelingsdieren van de windgod. In vele landen werd deze doodstraf afgeschaft, maar zij bleef o.m. in Engeland in Voege.DR L. TH. MAES
Lit.: K. von Amira, Die germ. Todesstrafen. Untersuch. z. Rechts- u.
Religionsgesch. (München 1922).
