pseudoniem van Friedrich Gundelfinger, Duits literair-historicus en dichter (Darmstadt 20 Juni 1880 - Heidelberg 12 Juli 1931), studeerde in München, Heidelberg en Berlijn en werd in 1920 als opvolger van zijn leermeester Erich Schmidt hoogleraar voor nieuwere Duitse letterkunde in Heidelberg. Sterk onder de invloed van Stefan George* vertegenwoordigt hij een aesthetische en wijsgerige literatuurbeschouwing van zeer persoonlijke stempel, voorgedragen in een zware aan metaphoren en abstracties overrijke taal van priesterlijk gedragen dictie.
Zijn Shakespeare-vertaling is voortreffelijk.Bibl.: Fortunat (1903) en Zwiegespräche (1905) (gedichten) verschenen bij de uitg. van Stefan George’s, „Blätter für die Kunst”, waaraan G. sedert 1899 medewerkte; Shakespeare in deutscher Sprache (10 dln, 1908-1914); Shakespeare und der deutsche Geist (1911, gde dr., 1947); Goethe (1916,12de dr. 1925); Stefan George (1920); Dichter und Helden (1921); H. v. Kleist (1923); Martin Opitz (1923); Caesar, Gesch. seines Ruhms (1924); Caesar im 20. Jahrhundert (1924); Andreas Gryphius (1927); Paracelsus (1927); Lessing (1928); Gedichte (1930); Romantiker (2 dln, i930-*3i); Anfänge deutscher Geschichtsschreibung (1938).
Lit.: Gundolf-Heft v. h. tijdschrift Euphorion (14 Erg. Heft, 1921); V. A. Schmitz, F. G. Gedenkschrift (1931); O.
Regenbogen, F. G. Zum Gedächtnis (1932); Otto Henschele, F. G. Werk und Wirken (1947); Max Rychner, Zeitgenössische Literatur (1947); H. Wolf, Persoonlijkheid en Geestesleven 1927, blz. 155-172.
