(of Vranck, Francken) (Zevenbergen ca 1555 - ’s-Gravenhage 11 Oct. 1617), was in 1578 advocaat bij het Hof van Holland. In 1583 benoemde Gouda hem voor zes jaar tot haar pensionaris.
In de vroedschap zowel als in de Staten van Holland was hij een der leiders in de oppositie tegen de verheffing van de Prins van Oranje tot graaf van Holland en in de strijd der Hollandse regenten tegen Leicester. Hij verzette zich met kracht tegen de aanbieding van de souvereiniteit aan de Franse koning. In 1592 werd hij raadsheer in de Hoge Raad. Zijn Justificatie (1587), waarin hij de democratische theorie van Wilkes weerlegde, bevat de grondslagen van de theorie, volgens welke de aristocratische Staten alle regeermacht toekomt. Met Usselincx pleitte hij voor de oprichting van een West-Indische Compagnie, om Spanje tegen te werken; daardoor kwam hij in conflict met Oldenbarnevelt.Lit.: J. Huges, Leven en bedrijf van Mr. François Vranck (1909).
