Frans geschiedschrijver (Epernay ? 893 of 894 - Mrt of Mei 966), studeerde aan de beroemde school te Reims, en werd, op jeugdige leeftijd opgenomen in de clerus der hoofdkerk, de vertrouweling van de aartsbisschoppen. Hij viel echter in ongenade in 925, en gebruikte de vrije tijd die hij daardoor kreeg om dichtwerken te schrijven: De triumphis Christi sanctorumque Palaestinae, De triumphis Christi Antiochiae gestis en De Christi triumphis apud Italiam (uitg.: Migne, Patrologia Latina, dl CXXXV, col. 491 vlg.).
Al te zamen is dat het meest omvangrijke dichterlijke oeuvre van de 10de eeuw in Frankrijk, en Flodoard verwierf daardoor grote roem. Ondertussen had zich een ommekeer in de verhoudingen te Reims voorgedaan, en Flodoard stond weer in de gunst. Doch iets later — de aartsbisschoppelijke zetel van Reims werd toen fel betwist onder de naburige heren — keerde de kans weer en werd hij zelfs gevangen gezet (940-’41). Doch hij vond een machtige beschermer in Hugo de Grote, hertog van Francia, zodat hij voortaan met rust werd gelaten, des te meer daar zijn partij het ten slotte won. Hij speelde een niet onbelangrijke politieke en diplomatieke rol in de volgende jaren. In 951 (?) werd hij tot bisschop van Noyon verkozen, doch hij nam geen bezit van zijn ambt. Het historische oeuvre van Flodoard is van buitengewoon gehalte. Hij heeft enerzijds, dag na dag, zijn Jaarboeken (Annales) bijgehouden, 919-966. Het is verreweg de gewichtigste historiebron uit de 10de eeuw, al heeft het werk geen grote literaire waarde. De beste uitgave is van Ph. Lauer, Les Annales de Flodoard (Paris 1905). Zijn ander groot werk is de Historia Ecclesiae Remensis (geschiedenis van de kerk van Reims tot 948), waarvan het uitzonderlijke belang ligt in het feit dat de auteur vrije toegang heeft gehad tot het archief van de aartsbisschoppen en ruim gebruik heeft gemaakt van deze enige documentatie — de aartsbisschop van Reims was in de 9de en 10de eeuw politiek en kerkelijk een der aanzienlijkste waardigheidsbekleders van het Franse Rijk — en er zelfs een groot deel van weergeeft of samenvat. De beste uitgave is die van G. Waitz in de Monumenta Germaniae historica, Scriptores, dl XIII (1881), blz. 409-599.PROF. DR J. DHONDT
