Frans wiskundige (Dolomieu, Isère, 9 Apr. 1869) was, na aan de universiteiten te Montpellier, Lyon en Nancy werkzaam geweest te zijn, sedert 1909 hoogleraar aan de universiteit van Parijs, aanvankelijk voor de differentiaal- en integraalrekening en de mechanika en na het overlijden van Darboux voor de hogere meetkunde. De theorie der eindige en continue groepen is door hem (voortbouwende op het werk van Sophus Lie en W.
Rilling) vernieuwd en ontwikkeld, waarbij hij een geheel oorspronkelijke methode heeft aangegeven voor de classificatie der enkelvoudige en half-enkelvoudige groepen. In verband hiermede staan zijn topologische en differentiaalmeetkundige studiën over de ruimteleer in aansluiting aan die van H. Weyl, J. A.
Schouten en F. Klein. Hij wordt algemeen als de grootste meetkundige van deze tijd beschouwd.Bibl.: Structure des groupes de transformations finis et continus, diss., Lyon (1894); Systèmes de nombres complexes (Ann. de la Fac. de Toulouse, dl 12, 1898) ; L’Intégration de certains systèmes de Pfaff de caractéristique deux (Bull, de la Soc. math, de France 1901); Variétés de courbure constante d’un espace euclidéen ou non-euclidéen (ibid. 1919, 1920); Les équations de la gravitation d’Einstein (Joum. de math, de Liouville, dl I); Structure des groupes infinis de transformations (Ann. de l’Ec. norm. de Paris, dl 21 en 22, 1904, 1905) ; Leçons sur les invariants intégraux (1922) ; Leçons sur la géométrie des espaces de Riemann (1928); La théorie des groupes finis et continus et l’Analysis situs (1930); Leçons sur la géométrie projective complexe (1931); Les espaces métriques fondés sur la notion d’aire (1933); La méthode du repère mobile etc. (1935) î La topologie des groupes de Lie (1936) ; Leçons sur la théorie des espaces à connexion projective (1937); La théorie des groupes finis et continus et la géométrie différentielle (1937); Leçons sur la théorie des spineurs I, II (1939); Selecta ( 1939) j en vele tijdschriftartikelen.
Lit.: Jubilé scientifique de M. Elie Cartan (1939).
