(afk. van Duits-Vlaamse Arbeidsgemeenschap) is de benaming van een groepering, opgericht in 1936, die aanvankelijk streefde naar culturele toenadering tussen Duitsland en Vlaanderen vooral op het universitaire plan, doch tijdens Wereldoorlog II een uitgesproken politiek karakter vertoonde.
De DeVlag ontstond uit een contactneming tussen Vlaamse en Duitse intellectuelen (1935), leidende tot de inrichting van cultuurdagen. De eerste dezer dagen werden gehouden in de Kempen (1936), de volgende aan de Beneden-Rijn (1937), in het Kortrijkse (1938), te Munster (1939). Tijdens Wereldoorlog II werden zij voortgezet te Gent (1941), Hannover (1942) en Brussel (1943).
Reeds in 1941 had de DeVlag een zeer actief aandeel in de collaboratie met de bezetter. Bij herhaling werden door de Landsleider, Jef van de Wiele, op vergaderingen en bijeenkomsten de stellingen van de DeVlag toegelicht: onvoorwaardelijke trouw aan het nationaalsocialisme, aan het Rijk en aan de Führer. De inschakeling van Vlaanderen „in het Groot-Germaanse Rijk van de toekomst”, voorgestaan door de DeVlag, in dezen gesteund door de Nat. Soc. Vlaamse Arbeidspartij, de Algemene S.S. en andere extremistische groeperingen, werd kordaat bestreden door het Vlaams Nationaal Verbond (V.N.V.), waarvan de leden verbod kregen, zich bij de DeVlag aan te sluiten. Aan de steeds meer gespannen verhoudingen tussen de twee groeperingen werd door de aftocht van het Duitse leger een einde gemaakt. Sedert Nov. 1936 gaf de Arbeidsgemeenschap een blad uit, eveneens DeVlag geheten, en dat deels in het Nederlands, deels in het Duits werd gepubliceerd.
