graaf, Italiaans staatsman en schrijver (Turijn 21 Nov. 1789 - 3 Juni 1853), bekleedde tijdens de Franse overheersing verschillende regeringsfuncties, o.a. reorganiseerde hij het bestuur van Rome, hoewel hij als overtuigd katholiek niet gaarne tegen de wil van den paus handelde. Na de val van Napoleon I werd hij als Fransgezind verdacht.
Hij schaarde zich aan de zijde der overtuigde voorstanders van liberalisme en eenheid in Italië en werd daarom verdacht van deelneming aan een samenzwering in Piemonte (1821). In ballingschap in Frankrijk wijdde hij zich aan de geschiedenis en schreef voor de nationale beweging (Della speranza d’Italia, 1844). Daarenboven schreef hij een reeks opstellen in het Turijnse blad II Risorgimento, dat hij, toen er vrijheid van drukpers was toegestaan (1847), met Gavour redigeerde. Toen in 1848 de democratische partij de overhand kreeg, behoorde hij onder haar ijverige tegenstanders; hij nam daarentegen met geestdrift deel aan de oorlog tegen Oostenrijk. Na het verlenen der constitutie (8 Febr. 1848) bevonden zich meest al zijn vrienden en geestverwanten aan het bewind; hij zelf was korte tijd minister-president (13 Mrt - 25 Juli 1848), maar trad na de slag bij Custozza als te gematigd af. Zijn ideaal was de onafhankelijkheid van Italië, met behoud van de macht van paus Pius IX, dien hij in 1848 tevergeefs had trachten te winnen voor de Italiaanse zaak. Meer schrijver dan staatsman, schrikte hij voor de directe actie terug.Lit.: E. Ricotti. Della vita e degli scrittidel conté C. B. (1856); A. Vismara, Bibliografia di G. B. (1882); E.
Passamonti, G. B. e la Rivoluzione del 1821 in Piemonte (1923); G. Pomello, II conté G. B (Como 1939).
