Italiaans dichter (Brescia 2 Juli 1782 - 2 Juli 1836), was jurist en leraar aan het lyceum in zijn geboortestad, tevens vriend en bevorderaar van de dichtkunst. Zijn jeugdgedicht in vier boeken, La coltivazione degli ulivi (1805), oogstte de bijval van zijn vriend Monti; matiger was II Corallo (1810) in twee zangen; beter dan beide echter La Pastorizia (1814) in rijmloze verzen, waartoe de dichter zich door vertaling van Virgilius’ Georgica had voorbereid.
Fors is de stijl van zijn Origine delle fonti (1833), geïnspireerd op de „Opere filosofiche” van Vallisnieri. Arici bezingt in klassieke, aan Monti’s werk gespiegelde vorm de moderne wetenschap en vlecht daar allerhande beschrijvingen en episoden doorheen. Hij schreef voorts epische gedichten in rijmloze verzen, naar de zwaarwichtig moraliserende trant van Ippolito Pindemonte. Arici vond zelf weder een adept in zijn opvolger als secretaris der universiteit van Brescia, Gius. Nicolini. De meest volledige uitgave van zijn werken is die van Padua (1858).Lit.: G. Zoccovich, C.A. (Padova 1888); L. Gerevini, C. A. poeta didascalico (Brescia 1904).
