(vroeger Agylla genoemd), een der twaalf steden in Zuid-Etrurië, bloeiend door korenen wijnbouw, doch vooral door handel. In 390 v.
Chr. sloot het een vriendschapsbond met Rome. In 353 stond het op tegen Rome, werd onderworpen, moest de helft van zijn gebied afstaan en ontving het Romeinse burgerrecht zonder kies- en ererechten (civitas sine suffragio); het moest alle lasten der Romeinse burgers dragen, zonder hun rechten te bezitten. Deze vorm van burgerschap, welke ook op andere staten overging, wordt daarom dikwijls met de naam Caeritisch recht aangeduid. Langzamerhand ging Caere achteruit.
Eerst in de keizertijd geraakte het door zijn warme baden — onder de naam Bagni del Sasso nog tegenwoordig in gebruik — weder tot enige bloei. Sedert de 4de eeuw had het zijn eigen bisschoppen, doch het verviel in de 13de eeuw geheel en al. Tegenwoordig heet het Cervéteri (uit Caere vetus ontstaan). Op de heuvel La Banditaccia werd in 1536 de hoogst merkwaardige dodenstad der oude Etrurische vestiging gevonden.
Zij bevat rijen van grafkamers, zelden meer dan 4 m hoog, zonder architectonische gevels en op de wijze van een Etruskisch woonhuis ingericht. Bijzonder merkwaardig is het graf der Tarquiniërs en de tomba Regulini-Galassi waarin veel goud werd gevonden.Lit.: Tomasetti, La campagna Romana, II (1910); Randall Mac Iver, Villanovans and Early Etruscans (1924); P. Ducati, Etruria antica (1925); H. Sauer, Die arch. etrusk. Terrakottasarkophage aus Caere (Leipzig 1930).
