Engels scholasticus (Chichester? ca 1290 - Londen 1349), de „diepzinnige leraar” (doctor profundus), mathematiker, theoloog en filosoof; „fellow” van het Merton-College te Oxford en als zodanig mathematisch gevormd; 1325 procurator aan de univ. van Oxford; werd in 1349, kort voor zijn dood, aartsbisschop van Canterbury. Hij was aanhanger van Scotus, maar niet vrij van Ockhamisme en gaat met zijn tijdgenoot Ockham in zijn voluntarisme verder dan Scotus.
In zijn 1618 in druk verschenen hoofdwerk De causa Dei adversus Pelagium et de virtute causarum ad suos Mertonenses libri tres paste hij de mathematisch-deductieve methode toe op de theologie, die hij geheel wil afleiden uit twee evidente waarheden: de absolute volmaaktheid van Gods wezen en de onmogelijkheid van een oneindige reeks oorzaken. Zijn theologisch determinisme (alles hangt af van Gods wil) werkte door bij Joan. van Mirecourt, Wiclef, Hus en Hieronymus van Praag. Hij schreef ook meerdere mathematische studies, maar een verhandeling over de quadratuur van de cirkel (De quadratura circuli) is hem ten onrechte toegeschreven.PROF. DR I. J. M. VAN DEN BERG
Lit.: S. Hahn, Thomas v. Bradw. u. seine Lehre der menschlichen Willensfreiheit (1905).
