Duits dichter (Berlijn 13 Jan. 1859 - Locarno 30 Jan. 1928), was van 1886-1888 redacteur van het Magazin für die Literatur des In- und Auslandes en van 1888-1890 samen met M. G.
Conrad van Die Gesellschaft, welk tijdschrift in Zuid-Duitsland in de strijd voor het naturalisme een voorname rol gespeeld heeft. In 1890 stichtte hij met enige geestverwanten een naturalistische „Deutsche Bühne”. Bleibtreu is een van de voornaamste vertegenwoordigers van de „Jüngstdeutsche” richting in de literatuur.Bibl.: zijn radicale denkbeelden kan men vinden in zijn Revolution der Literatur (1886) en in Kampf ums Dasein der Literatur. Het beschrijven van veldslagen gelukte hem het best zoals in: Dies irae (Slag van Sedan; 1882); Napoleon bei Leipzig (1885); Feldhermbilder (1890). Denkbeelden over de toekomst bevatten: Die Entscheidungsschlachten des europäischen Krieges 18... (1888, 3 dln). Zijn lyrische werken (Lvrisches Tagebuch, Lieder aus Tirol, Welt und Wille, Kosmische Lieder) zijn beter dan zijn meestal niet-dramatische toneelspelen: Lord Byron, Der Erbe, Die Weltbefreier, enz. Zeer naturalistisch getint zijn de novellen Aus Norwegens Hochlanden, Kraftkuren en Schlechte Gesellschaft, de pathologische roman Gröszenwahn, de sociale roman Die Propaganda der That en de psychologische roman Erbrecht (Jena 1895). Lord Byron en Napoleon, die dikwijls door hem gevierd worden (Lord Byron in Der Traum en in Byron der Uebermensch en Napoleon in Napoleon I en Der Imperator), spelen ook in Heroïca (Leipzig 1890) de hoofdrol. Zijn Geschichte der englischen Literatur (2 dln, Leipzig 1887) houdt zich met voorliefde bezig met Byron.
