is een uit het bouwbedrijf der V.S. overgenomen term voor de lijst of het omtrek-geraamte van (meestal) houten gebouwen van niet al te groot formaat. Een gekoppeld omtrek-geraamte dateert nog uit de middeleeuwen en nam, daar verdieping na verdieping moest worden geconstrueerd, veel tijd in beslag.
Door de reusachtige voorraden timmerhout en de goedkope spijkers kwam men omtrent 1830 op een eenvoudiger type: men past de hele lijsting van het bouwwerk ineens toe, en wel celsgewijs, waarbij dan voor de ramen en deuren nog speciale lijsten worden aangebracht en elke cel daarenboven door diagonaalverbindingen wordt versterkt. Heeft men eenmaal geschoolde vaklieden, dan wordt een dergelijk balloon frame zeer snel in elkaar gezet; vandaar de spotnaam: het rijst omhoog als een „ballon”. Later heeft men de hechtheid nog vergroot door oud en nieuw systeem verbonden toe te passen. Het moderne balloon frame schijnt voor het eerst gebruikt te zijn door Augustus Deodat Taylor bij de bouw van de eerste R.K. Marychurch te Chicago (1833), doch als eigenlijke uitvinder wordt George Washington Snow, afkomstig uit Keene (Vermont), aangewezen (z Amerika, Verenigde Staten van: Bouwkunst).
