heet een oud-Frans heldendicht uit de tweede helft van de 12de eeuw, dat behoort tot de Cyclus van Guillaume d’Orange. Het omvat 8435 assonerende verzen van tien lettergrepen en geeft een vervolg op de Enfances Vivien.
Het verhaal, dat wij in enigszins oudere vorm ook in de beroemde Chanson de Guillaume terugvinden, begint midden in de slag op de Aliscans (bij Nimes). In het eerste deel wordt Vivien, de jonge en stoutmoedige neef van Guillaume, dodelijk gewond door den Saraceensen koning Desramé. Guillaume kan slechts de laatste ogenblikken van zijn geliefden neef verlichten en moet dan terugtrekken, maar zijn vrouw Guibourc weigert den voortvluchtige als haar man te erkennen. Guillaume keert dan terug naar de strijd en bevrijdt enige Christenen, waarna zijn vrouw hem ontvangt. In het tweede deel weet hij na veel moeite van den koning een leger los te krijgen, waarmee hij na allerlei avonturen de Saracenen op de Aliscans verslaat en Vivien wreekt. De eigenlijke held van dit deel is de Saraceense reus Rainouart, een koddige figuur, die met zijn grote knots Guillaume trouw bijstaat, allerlei potsen uithaalt en zich ten slotte bekeert. Beide delen hebben hun waarde als kunstwerk.
Uitgaven: o.a. door W. J. A. Jonckbloet (1854) en E. Wienbeck, W. Hartnacke en P. Rash (1903).
Studies: o.a. R. Weeks, Etudes sur Aliscans, in RomaniaXXX, XXXIV, XXXVIII; J. Bédier, Légendes épiques I (3de druk 1926).
