(Wisi-Goten: „Wijze” Goten), was dat deel der Goten, dat in 382 n. Chr. na herhaalde oorlogen in Oostromeinse dienst trad en als confederatie binnen de rijksgrenzen toegelaten werden.
Na de dood van keizer Theodosius maakten de West-Goten een einde aan deze verhouding en verhieven Alarik tot koning. Hij veroverde in 410 Rome, doch overleed voordat hij zijn doel had bereikt. Zijn opvolger Athaulf voerde de WestGoten naar Gallië en Spanje. In 415 traden zij onder hun koning Wallia weder in Romeinse dienst en ontvingen in 418, ten gevolge van een verdrag met de keizer, een gedeelte van Aquitanië met de hoofdstad Toulouse. Dit rijk van Toulouse was aanvankelijk een deel van het Romeinse rijk, weldra echter werd deze verhouding gewijzigd.Theodorik I, de opvolger van Wallia, droeg veel bij tot de nederlaag van Attila op de Catalaunische Velden. Zijn zoons breidden het rijk uit over het Z. van Gallië en Spanje, zijn kleinzoon Alarik II verloor echter in 507 Gallië aan de Franken en werd bij Vouglé gedood. Provence en Septimanië werden heroverd door de Oostgotische koning Theodorik, die de voogdij aanvaardde over zijn kleinzoon Amalarik, de zoon van Alarik II. In 526 nam deze zelf de regering in handen over het rijk, dat tot Spanje en Septimanië was beperkt. Het rijk bleef bestaan tot 711, toen het door de Moren werd veroverd. Na de verovering hield alleen een rest van de WestGoten zich in de noordelijke gebergten staande; hun strijd met de Moren vormt het begin van de geschiedenis van Spanje.
Lit.: Gesetze d. Westgoten. Altspanische-Gotische Rechte herausgeg. v. Eug. Wohlhaupter (1939); R. Menéndez Pidal, Historia de España III.
Espana visigota (door M. Torres, R. Prieto Banus, M. Lopez Serrano, J. Perez de Urbel, E. Campo Cazorla, J. Ferrandis) (Madrid 1940); Paulo Merea, Estudos de direito visigótico (Coimbra 1948).
