volgens de Bijbel gelegen in het land der Chaldeeën, de vaderstad van de aartsvader Abraham, was een beroemde oude stad in zuidelijk Babylonië en, evenals Haran (Harrân), een middelpunt der verering van de Maangod (z Sin). Daar de kustlijn zich in de loop der eeuwen verplaatst heeft, liggen de puinhopen van Ur thans in een droge, waterloze steppe, terwijl het in de eeuwen tussen 4000 en 2000 v.
Chr. als een havenstad aan de oever van een grote lagune moet hebben gelegen, in de nabijheid van de zee. De havenstad Ur was toen het beschavingscentrum der Beneden-Mesopotamische vlakte: het land der Sumeriërs. In de eeuwen na 2000 v. Chr. was de kuststreek reeds aan het verzanden en was de feitelijke glorie van Ur ten einde. Niet het Ur der zoveel latere Chaldeeën, maar het Ur der Sumeriërs werd bekend door de schitterende opgravingen onder leiding van Sir Leonard Woolley in opdracht van het Brits Museum en van de universiteit te Philadelphia (1922-1934). Bijzonder belangwekkend waren de prachtige voorwerpen in de vermeende koningsgraven, afkomstig uit de eerste helft van het derde millennium v. Chr., ongeveer gelijktijdig met het Oude Rijk in Egypte; voorts vooral ook de opgraving van de tempeltoren van de Maangod in zijn verschillende bouwperioden, die men eveneens aan de expeditie van Woolley heeft te danken.Lit.: C. L. Woolley, Ur der Chaldeeën, de stad van Abraham (vrij bewerkt door H. W. Obbink, Utrecht 1931); Idem, Ur Excavations (dl II: The Royal Cemetery, 1934; dl V: The Ziggurat and its Surroundings, 1939); C. J. Gadd, History and Monuments of Ur (London, 2de dr., 1932); Idem, From Ur to Rome (London 1936).
