werd in België opgericht bij de wet van 6 Juli 1920 en van een definitieve organisatie voorzien op 31 Aug. van hetzelfde jaar. Reeds in 1916 had Emile Francqui, voorzitter van het Nationaal Hulp- en Voedingscomité, met vertegenwoordigers van de Belgische Universiteiten de mogelijkheid bestudeerd om een interuniversitaire commissie in het leven te roepen die, na de bevrijding van het grondgebied, de belangen van het hoger onderwijs zou behartigen.
Het bestaan van de Universitaire Stichting werd na Wereldoorlog I verzekerd door het batig saldo der fondsen van de Commission for Relief in Belgium en van het Nationaal Hulp- en Voedingscomité. Doel van de Stichting is, buiten alle politieke of wijsgerige beschouwingen om, aan minder bemiddelde jongelieden de toegang tot de instellingen van hoger onderwijs te vergemakkelijken en het wetenschappelijk niveau in het land te verheffen.Op 18 Nov. 1922 werden de lokalen van de Universitaire Stichting plechtig geopend in aanwezigheid van koning Albert I. Op 7 Juli 1945, bij de herdenking van haar 25-jarig bestaan, stelde de regering 100 millioen B.fr. ter beschikking van de Stichting om haar zending uit te breiden. In de loop van het academisch jaar 1951-1952 heeft de instelling leningen toegestaan aan studenten, beurzen voor studiereizen aan universitaire gediplomeerden, en toelagen aan vorsers, aan wetenschappelijke tijdschriften en genootschappen verleend, voor een totaal bedrag van 7,5 millioen B.fr. (92,5 millioen sedert 1920). De Universitaire Stichting heeft een Bureau voor hogeschoolstatistiek opgericht, een ruildienst voor wetenschappelijke publicaties en een documentatiedienst. Zij verleent eveneens gastvrijheid aan geleerde genootschappen, en in haar club ontmoeten professoren van Belgische en buitenlandse universiteiten elkaar om van gedachten te wisselen.
