1852-1870
Napoleon III In de Tweede Republiek staan burgerij en arbeiders tegenover elkaar (z Blanc, Cavaignac). De roep om een „sterke man” brengt Lodewijk Napoleon aan het bewind, eerst als president, daarna als keizer. Zijn regering is een dictatuur met sterk cléricale inslag, die alle oppositie onmogelijk maakt. Grote zorg wordt echter besteed aan de verhoging van de welvaart. Naar buiten wordt een prestige-politiek gevoerd met wereldomvattende aspiraties, die in de eerste plaats gericht is op het verwerven van de hegemonie over een overeenkomstig het nationaliteitsbeginsel gereorganiseerd Europa. De Krimoorlog* (1854-1856) is hiervan een uitvloeisel, evenals de deelneming aan de Italiaanse vrijheidsoorlog (1859).
Deze brengt wel Savoye en Nice aan Frankrijk, maar de overhaaste vrede van Zürich en Napoleons bescherming van de pauselijke staat verbittert de Italianen en wekt ontevredenheid in het eigen land. Ook de vrijhandelsverdragen die de keizer met Engeland (1860) en andere staten sluit, lokken critiek uit. De koloniën in Algerië en Senegambië worden uitgebreid Faidherbe), Cochinchina en Cambodja verworven (1858-1867). Het Mexicaanse avontuur (z Mexico, geschiedenis) van maarschalk Bazaine* loopt daarentegen op een smadelijke mislukking uit die de liberale oppositie versterkt. Als een nog groter échec worden gevoeld de overwinning van Pruisen op Oostenrijk (1866) en het groeiende overwicht van Pruisen. Reorganisatie van het leger door maarschalk Niel* en grondwetswijziging in liberale zin (1870) zijn late pogingen om aan de binnen- en buitenlandse moeilijkheden het hoofd te bieden. In de Frans *-Duitse oorlog van 1870-1871 stort het weinig solide keizerrijk ineen (over het arbeidersoproer te Parijs als gevolg hiervan z Commune).
DE DERDE REPUBLIEK. KOLONIALE UITBREIDING
DERDE REPUBLIEK
