Frans filosoof en moralist (Pontets, Doubs, 7 Juli 1796 Parijs i Mrt 1842), de zoon van een ambtenaar, was o.a. professor aan de Sorbonne en het Collège de France, alsmede „Conseiller royal de l’université”. Hij was een vurig strijder voor het liberalisme en werkte mede aan de Globe. Na de revolutie van 1830 was hij meer rechts georiënteerd en werd zelfs conservatief kamerlid.
Wat zijn ideeën betreft, staat Joufffoy sterk onder invloed van de Schotse psychologen als Reid en Stewart. Uit de gepubliceerde aphorismen van zijn posthuum Le Cahier Vert blijkt zijn verwantschap met figuren als Adolphe, Obermann etc. Terwijl bij zijn leven de brochure Comment les dogmes finissent (1823) reeds veel sensatie verwekte, bracht na zijn dood de publicatie van de Nouveaux Mélanges philosophiques (1842) nog meer opschudding door de passage, waarin de schrijver op dramatische wijze schildert hoe hij zijn geloof verloor, een passage welke o.a. diepe indruk maakte op Renan. Op politiek gebied ijverde hij voor een Europese Statenbond.DR R. WIARDA
Bibl. : Cours d’hist. de la phil. moderne (1831); Mélanges philosophiques (1833); Cours d’esthétique (met zijn Thèse sur Ie sentiment du beau, 1843); Correspondance p.p. A. Lair (1901); Le Cahier Vert. Comment les dogmes finissent. Lettres inédites p.p. P.
Poux (Coll. Bibl. romant., s. d. [1924]). Vertalingen: Th. Reid, Œuvres complètes, 6 vol. (1829-1836); D. Stewart, Esquisse de philosophie morale (1826).
Lit. : H. Taine, Les philosophes français du XIXe siècle (1857) , Estignard, Portraits Franc-Comtois,t. III (1890) ; C. Aymonier, Th. J. (Pontarlier 191g) ; J. Pommier, Deux Etudes sur Jouffroy et son temps ( 1930).
