is de kunst dierenhuiden op de juiste wijze voor bederf te bewaren en zo nodig weer op te zetten in de natuurlijke houding. Deze kunst hangt met de heel oude van het mummificeren samen.
Ook het vervaardigen van allerlei rituele voorwerpen bij primitieve volken heeft met hulp van dieren-, zelfs mensenhuiden plaats. In onze tijd zijn het vooral de jachttrofeeën en de museumobjecten, die een kunstvaardige hand vragen om blijvend bewaard te worden.Nadat de huid geheel van alle vet en tot bederf voorbeschikte aanhangselen is ontdaan, wordt zij gelooid en met arseenzeep tegen insectenvraat bestand gemaakt. Is het de bedoeling haar slechts als „balg” te bewaren, dan vult men haar al dan niet met watten of een andere stof op en brengt haar in een vorm, die het opbergen gemakkelijk maakt. Wil men het dier echter opzetten, dan is het nodig allereerst een vorm te maken, die alle bijzonderheden van het dierenlichaam (de „bout”) vertoont en die het dier in een natuurlijke houding weergeeft. Dit laatste vereist een grote kennis van het levende dier en zijn houdingen en bovendien een kunstvaardige aanleg tot boetseren en beeldhouwen. Een grote moeilijkheid bestaat in het opspannen van de bij het drogen tot krimpen geneigde huid en in het op zo onzichtbaar mogelijke wijze verbergen van de sneden, waar de huid werd aaneengevoegd.
Lit.: C. Eykman, Taxidermie (’s-Gravenhage 1950).
