Arabisch theoloog en jurist (Harran, bij Damascus, 23 Jan. 1263 - Damascus 29 Sept. 1328), was een heftig puritein in de Islam en bestreed in zijn talrijke geschriften als aanhanger van de Hanbalietische rechtsschool, de school, die de meest letterlijke interpretatie van Koran en overlevering (Hadith) leerde, alle nieuwere zienswijzen en instellingen. Wegens zijn overtuiging heeft hij grote moeilijkheden en vervolgingen moeten trotseren.
De betekenis van zijn leringen en geschriften is in moderne tijden weer naar voren gekomen door de beweging der Wahhabieten in Arabië, die in hun juridische opvattingen eveneens Hanbalieten zijn en in de werken van Ibn Taimija een bevestiging van hun opvattingen vinden. Ook het zgn. modernisme in Egypte heeft weer aan Ibn Taimija aangeknoopt.Lit.: H. Laoust, Essai sur les doctrines sociales et politiques de Taki-d-Din Ahmad b. Taimiya (Cairo 1939); Contribution k une étude de la méthodologie canonique T. d. - D. A. b. T. (diss. Paris).
