baron, Italiaans staatsman (Pisa 11 Mrt 1847 - Rome 25 Nov. 1922), was ambassade-attaché en legde zich toe op de studie der staatswetenschappen.
In 1880 werd hij afgevaardigd naar de kamer, waar hij zich bij de linkerzijde aansloot. Onder Crispi (1889) was hij onderstaatssecretaris van Financiën; in 1893 trad hij als woordvoerder van een gematigde groep van zijn partij op en nam in Dec. 1893 als minister van Financiën (tot zomer 1894) en van de Schatkist (tot de val van Crispi in 1896) in het ministerie-Crispi zitting. Als minister maakte hij zich verdienstelijk door aan de steeds terugkerende tekorten een einde te maken en de kostbare oorlog in Abessinië te financieren, van welke oorlog zelf hij een tegenstander was. Daarna was hij gedurende vele jaren de leider van de constitutionele oppositie. In Febr. 1906 kreeg hij zelfde portefeuille van Binnenlandse Zaken, maar moest reeds in Mei aftreden; van 1909-1910 was hij weer eerste minister en nu had hij de portefeuille van Buitenlandse Zaken. Door de volgelingen van Giolitti werd hij tot aftreden gedwongen.
Na het overlijden van Di San Giuliano, minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet-Salandra, volgde hij deze op (Oct. 1914). Onder zijn leiding trad Italië aan de zijde der Geallieerden (zie Wereldoorlog I en Italië, geschiedenis). Hij was Italië’s tweede gedelegeerde te Versailles op het vredescongres, maar trad met Orlando in Juni 1919 af. Daarna leefde hij teruggetrokken.
Lit.: L. Hauvette, S.,Tittoni, Orlando (1916); L. Bissolati, La politica estera dell’Italia 1917-1920 (1923); G. Salvemini, Dal patto di Londra alla pace di Roma (1925).
