hertog van Rovigo (sedert 1807), Frans generaal en politicus (Marcq, bij Grandpré, departement Ardennen, 26 Apr. 1774 - Parijs 2 Juni 1833), was in 1800 tijdens de tweede Italiaanse veldtocht adjudant van de Eerste Consul en werd in 1802 leider van de geheime staatspolitie. Als zodanig ontdekte hij in 1804 de samenzwering van Georges Cadoudal en staat hij schuldig aan de gevangenneming en dood van de hertog van Enghien.
Hij maakte de oorlog van 1806-1807 mee, speelde in 1808 een voorname rol bij de ondergang der Bourbons in Spanje en was van 1810-1814 minister van Politie. Als zodanig vertegenwoordigde hij in tegenstelling tot Fouché het type van een willoos werktuig in ’s keizers hand.Van 1815-1816 zat hij op Malta gevangen, keerde na de Julirevolutie naar Frankrijk terug en voerde van 1831-1833 het bevel in Algiers. Zijn Mémoires kwamen in 1828 in 8 dln uit en werden in 5 dln van 1900-1901 opnieuw uitgegeven door D. Lacroix; zijn correspondentie uit de Algerijnse jaren is gepubliceerd door Esquer (3 dln, 1914-1921).
