Duits generaal-veldmaarschalk (Heidenheim, Württ., 15 Nov. 1891 - zelfmoord bij Herrlingen 14 Oct. 1944), was afkomstig van de infanterie en maakte als subaltern officier bij dit wapen Wereldoorlog I mede. Op 1 Aug. 1939 werd hij op 49-jarige leeftijd generaal-majoor, tijdens de veldtocht in het Westen belast met het bevel over de 2de Pantserdivisie.
Zijn boek Infanterie greift an getuigt van zijn gave om een moeilijke situatie te ontleden en tot eenvoudige vormen terug te brengen.Meer tacticus dan strateeg, lagen hem tactische en technische zaken het naast. Tijdens de gevechten veranderde hij dikwijls zijn bevelen, bedacht iets nieuws en tastte het verloop van de slag af. Zijn wijze van bevelen was grotendeels gebaseerd op flair, op intuïtie van het laatste ogenblik. Hij zocht beweeglijkheid en had het instinct van een speler voor gewaagde nieuwigheden. Zijn gedurfde operaties in het woestijngebied van Noord-Afrika en de daar met zijn pantsertroepen herhaaldelijk bereikte verrassende successen wekten bewondering bij vriend en vijand. Hitler schonk hem 22 Juni 1942 de maarschalksstaf, en Churchill motiveerde in het Britse Parlement de aanvankelijk zware Engelse tegenslagen in Noord-Afrika o.a. met: „Er stond tegenover ons een groot generaal”.
Na het Duitse avontuur in de Noordafrikaanse woestijn heeft Rommel in 1943/1944, als commandant van de Duitse legergroep „B”, nog een belangrijke rol gespeeld op het Westfront bij de verdedigingsvoorbereidingen aan de kust, hoewel zijn opvattingen van de wijze waarop de strijd tegen landingen zou moeten worden gevoerd niet strookten met de inzichten van zijn onmiddellijke chef, de strateeg von Rundstedt. Bij een inspectietocht in Frankrijk op 17 Juli 1944 werd zijn auto door een geallieerd vliegtuig beschoten en raakte hij ernstig gewond. Reeds zo goed als hersteld, begaf hij zich naar Herrlingen voor algehele genezing. Hier kreeg hij op 14 Oct. 1944 bezoek van de generaals Burgdorf en Maisel, die hem voor de keus stelden, vergif in te nemen òf voor de Volksrechtbank gebracht te worden, omdat zijn naam genoemd was bij de processen tegen de deelnemers aan de aanslag op Hitler, op 20 Juli 1944. Na een korte rit in een auto brachten de beide generaals de veldmaarschalk dood terug naar het reserve-veldhospitaal te Ulm. Aan de hoofdgeneesheer werd daarbij gezegd: „Raak het lijk niet aan; alles is geregeld van Berlijn uit”.
LUIT.-GEN. D. A. VAN HILTEN
Bibl.: Gefechts-Aufgaben für Zug und Kompagnie (Berlin 1934, 4de dr. 1940); Infanterie greift an, 11de dr. (Potsdam 1942).
Lit.: A. R. Kleyn, Gen.-veldmaarschalk E. R., in Sibbe III (1943, met kwartierstaat); L. Koch, E. R. (Stuttgart 1950); H.
G. v. Esebeck, Afrikanische Schicksalsjahre (1950); R.-Papers, ed. by B. H. Liddell Hart (London 1950); D. Young, R. (London 1950); H. Speidel, Invasion 1944 (London 1950); H.
W. Schmidt, With R. in the Desert (Oxford 1951); S. Westphal, German Army in the West (1952).
