Nederlands schrijver (Luik 1829 - ’s-Gravenhage 13 Febr. 1873), zoon van de voorgaande, studeerde te Groningen rechten en hield zich daarna te Amsterdam met letterkundige arbeid bezig; hij werd mede-redacteur van De Gids. Nadat hij in 1855 voor een professoraat in de rechten te Groningen bedankt had, verkreeg hij in 1856 een aanstelling bij het Rijks-archief te ’s-Gravenhage, in welke functie hij de Boergoense charters (1428-1482) uitgaf in 1869. In 1860 sloot hij zich als redacteur bij de Spectator-kring aan.
Hij was van 1864-1867 lid van de Tweede Kamer. Daarna werd hij lid en vervolgens medebestuurder van het Kon. Inst. voor de taal-, land- en volkenkunde van Ned. Indië. Als wijsgeer werd hij een der pioniers van de Nederlandse Spinoza-studie, terwijl zijn wijsgerig idealisme steun vond bij Fichte. Als letterkundige werd hij baanbreker voor de Indologie, terwijl zijn belangstelling in de Nederlandse letteren bleek uit zijn Letterkundig Overzigt, dat onder het pseudoniem Mr Abraham van Luik in 1869 in de Ned. Spectator verscheen. Hij schreef nog de uitstekende roman Akbar (1872), waarin hij niet alleen een grote kennis van de Indische geschiedenis en beschaving toont, maar ook een onmiskenbaar talent, waardoor deze roman ook nog heden boeien kan.Lit.: Levensbericht Maatsch. Ned. Lett. 1875 door C. Vosmaer; P. N. van Eyck, Inl. op de uitg. van Akbar (Bibl. der N.L. 1941).
