Zwitsers wijsgeer en paedagoog (Kesswil in Thurgau 17 Febr. 1878), werd in 1914 hoogleraar aan de universiteit te Bern, in 1922 aan die te Bazel, waar hij, na zijn ambt ook na zijn emeritaat voortgezet te hebben, opgevolgd werd in 1948 door de bekende Duitse wijsgeer Karl Jaspers. Hij heeft zich op paedagogisch gebied vooral uitgesproken voor een streven naar zelfopvoeding.
In de filosofie streeft hij naar een universele synthese, die boven de wetenschap moet leiden tot een religieuze metaphysica.Bibl.: Wissenschaft und Philosophie (2 dln, 1910-1912); Über das Gewissen (1915); Das Ziel der Erziehung (1917); Wege und Irrwege der Erziehung (1918, sterk herz. 3de dr. 1931); Kinderfehler als Hemmungen des Lebens (1921); Der Geistund die Triebe (1924); Der Charakter (1925); Das Gute (1926); Ethik, Pädagogik u. Psychoanalyse (1927); Lebensfragen (1928); Ueber die Ehe (1928); Allgemeine Ästhetik (1929); Das Wunderbare, zwölf Betrachtungen über die Religion (1930); Philosophie als Abenteuer des Geistes (1930); Idealistische u. realistische Pädagogik (1931); Das Wesen der Philosophie (1934); Wider den Ungeist (1935); Möglichkeiten u. Grenzen der Erziehung, eine Darstellung der pädag. Situation (1936); Minderwertigkeitsgefühle (1936); Naturphilosophische Betrachtungen (2 dln, 1938); Der Mensch. Eine philosophische Anthropologie (1941).
Lit.: J. Schweizer, Der Weg zum freien Menschen (1927); P. Kamm, Philos. u. Pädagogik P. Häberlins in ihren Wandlungen (Zürich 1938).
