sjah van Perzië (17/18 Juli 1831 - vermoord Chah-Abdoel Azim, bij Teheran, Mei 1896), oudste zoon van Mohammed Sjah, werd na de dood van zijn vader (20 Oct. 1848) tot de troon geroepen, die hij echter met geweld veroveren moest. Aanvankelijk was hij mensenschuw; hij verstond alleen Turks, niet eens Perzisch.
Zijn regeringstijd was voor Perzië betrekkelijk rustig; gedurende de eerste jaren moest de Babi-opstand onderdrukt worden, en van 1856-1857 was er oorlog met Engeland wegens het bezetten door de Perzen van het Afghaanse Herat. Verder werd onder de regering van deze sjah een aantal Westerse hervormingen in Perzië ingevoerd (sedert 1864 de telegraaf) en de sjah zelf legde grote ijver aan de dag voor de ontwikkeling van zijn volk. Daartoe dienden ook de door hem zelf vervaardigde beschrijvingen van de drie reizen, door hem in 1873, 1877 en 1889 in Europa ondernomen. In latere jaren was hij al te liberaal met concessies aan buitenlanders; dit wekte ontevredenheid in de kringen van de hervormingsgezinde generatie, die onder zijn regering opkwam. Gedurende de voorbereiding voor zijn 50-jarig regeringsjubileum werd hij in een moskee bij Teheran doodgeschoten.
