(1480-1519), is een der meest avontuurlijke vrouwenfiguren der Italiaanse Renaissance. Zij was voor haar vader, paus Alexander VI, een politiek werktuig.
De verschillende huwelijken die ze moest aangaan, zijn er een bewijs van. Nadat zij eerst aan Gaspare, graaf van Aversa, beloofd was geweest, huwde haar vader haar, toen zij 12 jaar oud was, met Giovanni Sforza, graaf van Cotignola en vicaris van de paus te Pesaro. Enige jaren later werd dit huwelijk, om politieke redenen, door de paus ongeldig verklaard en Lucrezia hertrouwde in 1498 met Alfonsus, prins van Aragon, hertog van Bisceglia, een onwettige zoon van Alfonsus II, koning van Napels. Kort daarna vluchtte de jonge gemaal uit Rome, uit vrees voor zijn zwager Cesare, die zich pas, in de zaak van Napels, met Frankrijk tegen zijn vader verbonden had. Naar Rome teruggekeerd, werd hij in 1500 door mannen van Gesare vermoord. Intussen was Lucrezia door haar vader tot gouverneur van Spoleto, Foligno en Neri verheven.
In 1501 dwong de paus de hertog van Ferrara tot een huwelijk tussen diens zoon, Alfonso d’Este, en Lucrezia. Nu leefde deze laatste in Ferrara en gaf aan haar hof een buitengewone glans, gekenmerkt vooral door de bescherming, welke zij aan kunstenaars en geleerden verleende. Lucrezia bemoeide zich niet meer met politiek. Het schijnt zelfs, dat zij haar vrij aanstotelijk leven opgaf en tot een beter gedrag kwam. Trouwens, dichters en letterkundigen hebben de schaduwzijden van haar avontuurlijk leven al te zeer overdreven.DR J. LAMBERT
Lit.: F. Gregorovius, Lucrezia Borgia, nach Urkunden u. Korresp. ihrer eigenen Zeit (Stuttgart I874-*75, 7de uitg., 1925); Frantz Funck-Brentano, Lucrèce Borgia (Paris 1932).
