markies, Frans dichter en staatsman (Niort 6 Mrt 1757 - Parijs 17 Mrt 1821), begaf zich na het voleindigen van zijn studiën naar Parijs, waar hij door zijn gedichten: Le cri de mon cœur (1778) en Le verger (1788 en 1793) en door een vertaling van Pope’s Essay on man en door Le jour des morts dans une campagne naar Gray, algemeen opzien baarde. Bij het uitbreken van de Revolutie was hij medewerker aan onderscheiden dagbladen.
Hij stond vrij sceptisch tegenover de Revolutie, zodat hij als verdacht werd beschouwd. Na de 18de Fructidor verbannen, vluchtte hij naar Hamburg en vervolgens naar Londen, waar hij in Chateaubriand een belangstellende vriend vond en deze in Fontanes een gezond raadsman. Na de 18de Brumaire keerde hij naar zijn vaderland terug en won de gunst van de 1ste Consul. In 1810 werd hij lid van de Senaat. Door zijn gunst bij Bonaparte wist hij voor zijn letterkundige vrienden, vooral voor Chateaubriand, velerlei gunsten te verwerven. Benoemd tot „grootmeester van de Universiteit”, ijverde hij vooral voor de benoeming van geestelijken bij het onderwijs. Lodewijk XVIII benoemde hem tot pair, tot markies en later tot vice-president van de Académie. Zijn eigen gedichten hebben weinig letterkundige waarde, maar hebben toch bijgedragen tot de verhoogde gevoeligheid voor poëzie, de volgende generatie eigen. Zijn gezamenlijke werken zijn door Sainte-Beuve uitgegeven (2 dln, 1839).Lit.: A. Tornezy, F. Etude biographique et historique (1901); Aileen Wilson, F., 1757-1821, essai biographique et littéraire (1928).
