Frans kunsthistoricus (Parijs 22 Febr. 1841 - 26 Juni 1896), was door zijn colleges aan de Ecole du Louvre sinds 1887 en door zijn gloedvolle en strijdvaardige persoonlijkheid van grote betekenis. Hij dramatiseerde de Franse kunstgeschiedenis, viel met veel verve de opvatting van de klassieke en Italiaanse oorsprongen der Renaissance aan en verdedigde daartegenover, vaak in felle polemiek, dat in Frankrijk de kiem en de oorsprong van de gehele Renaissance te vinden was, met name in het individualisme en naturalisme van de 14de eeuwse Noord franse kunst.
Zijn invloed is groot geweest op de Franse kunstgeschiedenis van het begin van deze eeuw; het sterkst werkten zijn ideeën op Hippolyte Fierens-Gevaert, La Renaissance septentrionale et les premiers maîtres de Flandre (Bruxelles 1905).Bibl.: Leçons professées à l’Ecole du Louvre (1887-1896), publieés avec une introd. par A. Michel, 3 dln (Paris 1899-1903) : La part de la France du Nord dans l’œuvre de la Renaissance (Paris 1890); Etudes iconographiques sur la topographie ecclésiastique de la France au XVIIe et XVIIIe siècles (1869) ; (met P. Frantz Marcou) Musée de sculpture comparée (moulages). Palais du Trocadéro.
Catal. raisonné. XlVe et XVe siècles (1892); Les origines de l’art gothique (1892) e.a.
Lit.: Biblioth. de l’Ecole des Chartes dl 57 (1896), blz. 499-504 en dl 72 (1911), blz. 726 v.; A. Marignan, Un historien de l’art français: Louis C. I. Les Temps Francs (1899).
