comte de, pseud. voor Isidore, Ducasse, Frans schrijver (Montevideo 4 Apr. 1846 - Parijs 24 Nov. 1870), werd voor zijn onderwijs in 1860 naar Frankrijk gestuurd, verwaarloosde zijn studie, wijdde zich te Parijs geheel aan de literatuur. Uit politierapporten blijkt dat hij in zeer armoedige omstandigheden stierf en dat hij een rol speelde in de sociale oppositie tegen Napoleon III.
Zijn pseudoniem is ontleend aan een roman van E. Sue.In zijn prozagedicht Les Chants de Maldoror (Chant I 1868), vol macabere romantiek en Byroniaans satanisme, vindt men hier en daar een krampachtige poging tot or191naliteit. Tussen de explosies van woede en wanhoop en de eindeloze hallucinaties bevinden zich enkele fragmenten waarin de schrijver, ondanks zijn verwrongen geestesgesteldheid, zijn visioenen op verheven poëtische wijze weet uit te beelden. Terecht bekend is zijn aanspraak tot de Oceaan, waarin hij zichzelf weerspiegeld ziet. Waarschijnlijk schuilt er in de ,.zangen van Maldoror” ook een element van mystificatie. Het werk bleef vrijwel onbekend. In Nederland schreef Kloos er over in 1890. Maar de surrealisten als Aragon, Breton c.s., verkondigers van een absoluut nihilisme, begroetten een tijdlang De Lautréamont als hun voorloper, en diens invloed wordt vooral voelbaar na de publicatie van zijn Oeuvres complètes door Ph. Soupault (1927).
DR R. WIARDA
Bibl. : Les Chants de Maldoror, Chants I-VI (1869, 1874, 1890, 1920, 1925, 1947, d. J. Grocq; Ned. vert, door J.Starcke, 1917). Poésies, éd. 1920; Œuvres complètes p. p. E. Jaloux, 1937, p. R. Caillois (1946).
Lit.: Ph. Soupault, L. (1946); H. R. Lindner, L. Sein Werk, sein Weltbild, diss. Basel (1947); J. Marcel el Arpad Mezei, Maldoror, essai sur L. et son œuvre (1947); M. Blanchot, L. et Sade (1949); Gaston Bachelard, L. (1939).
