noemt men in de analytische en projectieve meetkunde de oppervlakken van de derde graad. Een kubisch oppervlak is door 19 punten bepaald.
Op een kubisch oppervlak liggen óf een eindig aantal rechte lijnen (en wel 27), óf oneindig veel, in welk geval men van een kubisch regelvlak spreekt. De 27 rechten, die in het algemeen op een kubisch oppervlak gelegen zijn, vormen een veelbestudeerde configuratie, die vooral ook voor de groepentheorie van veel belang is. Zij liggen drie aan drie in 45 platte vlakken (driehoeksvlakken). Een kubisch oppervlak kan op verschillende wijzen projectief worden gedefinieerd; de eenvoudigste voortbrengingswijze is wel die van Hermann Grassmann (de oudere), die het als de meetkundige plaats van de snijpunten der homologe vlakken van drie projectieve vlakkenschoven beschouwde. Het duaal tegengestelde van een kubisch oppervlak is een oppervlak van de derde klasse. Grondleggers van de theorie der kubische oppervlakken zijn inzonderheid A. Cayley, G. Salmon en J. J. Sylvester.Lit.: F. Enriques en O. Chisini, Lezioni sulla teoriageometrica delle equazioni e delle funzioci algebriche (3 dln, Bologna I9I5_I924); Th. Reye, Die Geometrie der Lage (Stuttgart 19071910); W. Fr. Meyer, in de Enz. d. math. Wiss., dl III, 1 (1914-1936) 10a.
