of tweedimensionale uitgebreidheden noemt men in de meetkunde de begrenzingen van meetkundige lichamen, of anders uitgedrukt, de meetkundige plaats van een bewegende kromme.
Men onderscheidt algebraïsche oppervlakken, die in de analytische meetkunde door één algebraïsche vergelijking worden voorgesteld, en transcendente oppervlakken, waarvoor dat niet het geval is. De algebraïsche oppervlakken worden onderscheiden in graanoppervlakken, welker vergelijking in puntcoördinaten, en klasseoppervlakken, welker vergelijking in vlakcoördinaten is uitgedrukt (Z graadkromme, klasse en raking). Een andere indeling is die in platte vlakken en gebogen vlakken, terwijl onder de laatste de regelvlakken en de omwentelingsoppervlakken een bijzondere plaats innemen. De doorsnijding van twee oppervlakken levert een kromme op. De eigenschappen der oppervlakken worden onderscheiden in algebraïsche, projectieve, topologische en infinitesimaaleigenschappen. Bestudeert men de eigenschappen van alle krommen op een bepaald oppervlak en derzelver doorsnijdingen afzonderlijk, dan spreekt men van de meetkunde op een oppervlak (z Gauss, coördinaten van).
Voor oppervlakken van de tweede graad z kwadrieken, voor die van de derde graad z kubische oppervlakken. Een geheel andere betekenis heeft het woord oppervlak als synoniem van oppervlakte.
Lit.: Sophus Lie, Classification der Flächen, nach der Transformationsgruppe ihrer geodätischen Curven (Kristiania 1879); G. Darboux, Leçons sur la théorie des surfaces et les applications géométriques du calcul infinitésimal (4 dln, Paris 1887-1896); G. Fr. Gauss, Allgemeine Flächentheorie (Disquisitiones generales circa superficies curvas; in het Duits uitgegeven door A. Wangerin, Leipzig 1889).
