(bij planten). In 1831 schreef Robert Brown, dat het protoplasma — het deel van de cel waarbij men de typische levensverschijnselen waarneemt — in het cytoplasma en het nucleoplasma (kernplasma) gedifferentieerd is.
In de regel treft men in elke cel slechts één kern aan. De kern, meestal bol- of lensvormig, neemt in jonge, embryonale cellen een groot deel van het plasma in; in volwassen cellen slechts een klein deel, omdat de kern na de deling vrijwel direct haar normale grootte verkrijgt.In vele gevallen is het niet mogelijk de structuur van de levende kern te bestuderen. Men doodt en fixeert de cel snel en maakt daarna de fijnere structuren door kleuring zichtbaar. Deze techniek berust op de eigenschap, dat verschillende delen van de kern in ongelijke mate kleurstoffen adsorberen. In de rustende kern (d.i. een kern, die niet in deling verkeert) onderscheidt men een kernmembraan, een fijn netwerk van sterk kleurbare chromatine-korreltjes, één of meer grote ronde nucleoli en het kernvocht, een heldere vloeistof met betrekkelijk lage viscositeit. In deze kern vinden zeer actieve physiologische processen plaats; voortdurend worden chemische verbindingen tussen de kern en het cytoplasma uitgewisseld. Waarschijnlijk regelt de celkern hierdoor de activiteit van het cytoplasma.
