Spaans filoloog, literair criticus en diplomaat (Granada 27 Sept. 1877), studeerde te Madrid en werd op jeugdige leeftijd ambtenaar aan het ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij studeerde vervolgens enige tijd aan de Ecole Supérieure de Langues Orientales te Parijs, waar hij zich in het bijzonder op het Japans toelegde.
Kort daarop werd hij verbonden aan de Spaanse legatie te Tokio. Later werd hij te werk gesteld aan de afdeling „Interpretación de Lenguas” van het ministerie van Buitenlandse Zaken te Madrid, waarvan hij weldra chef werd, hetgeen hij bleef tot zijn pensionnering (in 1947) toe.Zijn activiteit op internationaal gebied voerde hem bij verschillende gelegenheden naar Genève, o.a. als Spaans gedelegeerde in de Assemblee van de Volkenbond en als lid van de Commissie voor Intellectuele Samenwerking. Gedurende een lange reeks van jaren was Casares literair criticus van het bekende Madrileense dagblad A.B.C. Vele van zijn artikelen, zowel van letterkundige als van taalkundige aard, zijn gebundeld in Critica profana (1915), Critica efimera, 2 dln (1918-1919), Divertimientos filológicos, Cosas del lenguaje (1941), Nuevo concepto del Diccionario de la lengua (1941) en El Idioma como instrumenta y el Diccionario como simbolo (1944). Als lexicograaf heeft Casares grote bekendheid verworven met zijn voortreffelijk Diccionario ideológico de la lengua espanola (1942), waaraan hij jaren en jaren heeft gewerkt.
Behalve een zeer verdienstelijk filoloog is Casares ook een goed musicus, van wie composities in de Spaanse hoofdstad met succes zijn uitgevoerd.
In 1919 werd Casares benoemd tot lid van de Koninklijke Spaanse Academie, waarvan hij sinds 1936 „secretario perpetuo” is. Op hoge leeftijd werd hij benoemd tot directeur van het „Seminario de Lexicografia” te Madrid, dat de Spaanssprekende wereld t.z.t. een volledig Diccionario histórico de la lengua espanola zal moeten bezorgen
PROF. DR C. F. A.
VAN DAM.
