is de naam van 8 keizers van het BYZANTIJNSE RIJK.
Johannes I Tzimiskes
(969 - 10 Jan. 976), die, na de Russen te hebben verslagen, de Donau wederom tot grens van zijn rijk maakte en ook in Syrië en Mesopotamië gelukkig streed. Met Otto I leefde hij in goede verstandhouding: zijn nicht Theophano huwde hij aan de latere Otto II uit en de Roomse keizer ontzag de Byzantijnse bezittingen in Zuid-Italië.
Johannes II Komnenos
(1118-8 Apr. 1143; geb. 1087), bijgenaamd Kalojohannes (= de mooie Johannes), heroverde een deel van Klein-Azië op de Seldjoeken, vernietigde de Petsjenegen, bevestigde de voorrechten der Venetianen en dwong de kruisvaardersstaatjes in Syrië hem als leenheer te erkennen.
Johannes III Dukas Batatzes
keizer van Nicaea (1222-30 Oct. 1254; geb. 1193), hield zich staande tegen het Latijnse rijk in Constantinopel en veroverde zelfs in 1246 Saloniki.
Johannes IV Lascaris
minderjarig keizer van Nicaea (1258-1261; geb. 1250, gest. 1274).
Johannes V Paleologus
(1341-16 Febr. 1391; geb. 18 Juni 1332), verloor in 1361 Adrianopel aan de Turkse sultan Moerad.
Johannes VI Kantakuzenos
(1341-1354), gest. 1383, was eerst een tijdlang mederegent van zijn schoonzoon, Johannes V, maar schreef, door deze in een klooster geborgen, een merkwaardige geschiedenis van zijn tijd (ed. Schopen, 3 dln, 1828-1832).
Johannes VII Paleologus
(1390 en 13981402) trachtte eerst de troon op zijn grootvader, Johannes V, te veroveren en was daarna mederegent van zijn oom Manuel II.
Johannes VIII Paleologus
(1423 -31 Oct. 1448; geb. 21 Juli 1391) sloot, door sultan Moerad II van Turkije bedreigd, in 1439 persoonlijk op het Concilie van Florence de Unie met paus Eugenius IV.
